نشریه علمی پژوهشی طب انتظامی Journal of Police Medicine
دوره 12، شماره 1 - ( 1402 )
جلد 12 شماره 1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: ندارد
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Shirzad H, Shirzad O, Aghdam H. The need to be prepared all police forces to perform basic rescue measures in case of emergency. J Police Med 2023; 12 (1)
URL: http://jpmed.ir/article-1-1252-fa.html
URL: http://jpmed.ir/article-1-1252-fa.html
شیرزاد هادی، شیرزاد امید، اقدم حامد. لزوم آمادگی افسران پلیس برای انجام اقدامات اولیه نجات‌بخش در مواقع ضروری؛ نامه به سردبیر. نشریه طب انتظامی. 1402; 12 (1)
هادی شیرزاد*1، امید شیرزاد2، حامد اقدم3
1- عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انتظامی ، hshirzad1348@gmail.com
2- Member of the Faculty of Police Science Research Institute
3- متخصص طب اورژانس
2- Member of the Faculty of Police Science Research Institute
3- متخصص طب اورژانس
چکیده: (684 مشاهده)
افسران پلیس، نقش بسیار مهمی در حفظ امنیت و سلامت عمومی دارند. آنها اغلب اولین افرادی هستند که به صحنه حوادث مختلف می‌رسند. یکی از مواردی که افسران باید به آن توجه ویژه‌ای داشته باشند، حوادثی است که باعث صدمات جدی شخصی می‌شوند.
با توجه به اینکه افسران ممکن است در مواقع اضطراری با صحنه‌هایی روبه‌رو شوند که نیاز به اقدام فوری دارند، داشتن دانش و آموزش مناسب بسیار حیاتی است. این دانش و آموزش به آنها کمک می‌کند تا در مواجهه با حوادث اورژانسی، اقدامات صحیح و اساسی برای نجات جان افراد مصدوم انجام دهند. این اقدامات می‌تواند قبل از انجام اقدامات تشخیصی و درمانی تکمیلی بسیار حیاتی باشد و در مواقعی به عنوان قدم اول لازم برای موفقیت اقدامات پیشرفته قلمداد می‌شود همچنین می‌تواند از تشدید صدمات و ایجاد عوارض جانبی جلوگیری کند.
علاوه بر این، افسران می‌توانند در مواقعی که نیروهای امدادی به دلیل شرایط خاص امکان ورود به صحنه را ندارند، نقش مهمی در ارائه مراقبت‌های پزشکی به افراد مصدوم داشته باشند. آنها می‌توانند اقدامات اولیه لازم را انجام دهند تا از تشدید صدمات جلوگیری کنند و زنده ماندن فرد مصدوم را تضمین کنند.
در حال حاضر، افسران در بسیاری از موارد به عنوان اولین پاسخ دهنده برای یگان‌هایی که به آنها خدمت می‌کنند عمل می‌کنند. این نقش بسیار حیاتی و حساس است زیرا این افراد باید در شرایط استرس‌زا و پرفشار تصمیم‌های مهمی را اتخاذ کنند که ممکن است موجب حیات یا ممات افراد شود [1]. یک مطالعه اخیر نشان داده که در بیش از 80 درصد موارد، سازمان‌های مجری قانون به فوریت‌های پزشکی افراد آسیب‌دیده پاسخ داده‌اند و تقریباً 50 درصد از این گروه‌ها به نوعی، از بیمار در صحنه مراقبت کرده‌اند. این نشان می‌دهد که افسران علاوه بر وظایف اصلی خود، به انسانیت و اهمیت حفظ سلامت و زندگی افراد نیز توجه دارند [2]. همچنین، یک نظرسنجی جدیدتر نشان می‌دهد که 40 درصد از افسران در دو واحد بزرگ عملیاتی، به امور درمانی همکاران خود قبل از رسیدن نیروهای امدادی رسیدگی نموده‌اند. این نشان می‌دهد که افسران مجری قانون با شناخت دقیق از وضعیت‌ها و نیازهای فوری افراد، توانایی ارائه کمک‌های اولیه و پشتیبانی در مواقع اضطراری را دارند [3].
با توجه به اهمیت و حساسیت این نقش، آموزش‌های مناسب و به‌روز برای افسران بسیار ضروری است تا آنها بتوانند بهترین خدمات را به افراد در شرایط اضطراری ارائه دهند. همچنین، ایجاد هماهنگی و همکاری میان افسران مجری قانون و تیم‌های پزشکی و امدادی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است تا بهترین نتیجه ممکن در مواقع اضطراری برای افراد به‌دست آید.
مداخلات پزشکی انجام‌شده توسط نیروهای اولیه مجری قانون، یک نقش حیاتی در نجات افراد دارند. این نیروها از جمله پلیس، که در بیش از 50 درصد مواقع حضور پیدا می‌کنند، می‌توانند بهبود قابل توجهی در زمان پاسخگویی به حوادث و فوریت‌های پزشکی داشته باشند. بر اساس مطالعات انجام‌شده، حضور پلیس قبل از واحدهای خدمات اورژانس پزشکی باعث کاهش میانگین زمان پاسخگویی از 7.6 دقیقه به 4.9 دقیقه می‌شود [4].واضح است که زمان در مواقع اضطراری نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. هر چه زمان پاسخگویی به یک حادثه یا فوریت پزشکی کاهش یابد، احتمال نجات افراد مبتلا به آن افزایش خواهد یافت. از این رو، حضور نیروهای امنیتی مثل پلیس که آموزش‌های اولیه پزشکی را دریافت کرده‌اند، می‌تواند به عنوان یک پل ارتباطی میان حادثه و خدمات اورژانس پزشکی عمل کند و بهبود چشمگیری در زمان پاسخگویی به مواقع اضطراری ایجاد کند. بنابراین، توسعه و تقویت برنامه‌ها و آموزش‌های مرتبط با ارائه مداخلات پزشکی توسط نیروهای پلیس، یکی از راهکارهای مؤثر برای بهبود سیستم اورژانس پزشکی و افزایش نرخ نجات در مواجهه با حوادث و فوریت‌های پزشکی است. هماهنگی و همکاری بین نیروهای امنیتی و خدمات اورژانس پزشکی، بهبود زمان پاسخگویی و افزایش توانایی‌های مداخلات پزشکی در مواقع اضطراری را تضمین می‌کند و نهایتاً به نجات بیشتر افراد کمک خواهد کرد.
از زاویه نگاه دیگر، در دهه گذشته، افسران پلیس با چالش‌های جدی روبه‌رو بوده‌اند که منجر به مرگ و میر آنها شده است. بر اساس اطلاعات ارائه‌شده، متوجه می‌شویم که سالانه میانگین 156 مورد مرگ در حین انجام وظیفه گزارش شده است. این آمار نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات واقعی روبه‌رو هستند که زندگی و سلامتی آنها را تهدید می‌کند [5]. یکی از داده‌های نگران‌کننده دیگر این است که سالانه میانگین 54 افسر در حین انجام وظیفه به شهادت می‌رسند. این اعداد نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات جدی روبه‌رو هستند که زندگی آنها را تهدید می‌کند. هر 9 دقیقه یک افسر در جایی مورد حمله قرار می‌گیرد و هر 33 دقیقه یک نفر مجروح می‌شود. این آمارها نشان می‌دهد که افسران پلیس در معرض خطرات جدی قرار دارند و نیاز به توجه و محافظت بیشتری دارند [6].
از سوی دیگر و بر اساس اطلاعات جمع‌آوری‌شده، علل اصلی مرگ و میر در بین افسران پلیس، تصادفات وسایل نقلیه موتوری (تروما غیرعمدی)، جراحات گلوله (تروما عمدی) و بیماری‌های مرتبط با شغل (پزشکی) است. این عوامل نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات مختلفی روبه‌رو هستند که نیاز به برنامه‌های محافظتی و پیشگیرانه دارند تا از افسران و زندگی آنها محافظت شود. (به منبع مربوطه ارجاع داده شود) در سال 2011، مرگ و میر حین انجام وظیفه به دلیل استفاده از سلاح گرم برای اولین بار به علت اصلی مرگ و میر افسران پلیس تبدیل شد و از تصادفات وسایل نقلیه موتوری بیشتر شد. برای افسرانی که با شلیک گلوله کشته شدند، اکثریت قریب به اتفاق، در اثر جراحات گلوله به سر، جان خود را از دست داده بودند. دومین محل شایع جراحات، قفسه سینه و پس از آن ناحیه گردن/گلو بود (به منبع مربوطه ارجاع داده شود). این واقعیت نشان‌دهنده خطرات بالقوه استفاده از سلاح گرم در محیط‌های پر خطر و پر فشار است. افسران پلیس و نیروهای امنیتی باید همیشه آماده باشند تا در مواجهه با خطرات مختلف، از جمله حملات مسلحانه، بتوانند خود را محافظت کنند. اما باید توجه داشت که استفاده از سلاح گرم همراه با مسئولیت‌های بزرگی است و باید با دقت و حوصله بالا انجام شود و از سوی دیگر نیازمند حمایت‌های قانونی و قضایی در این خصوص است. برای کاهش خطرات مرتبط با استفاده از سلاح گرم، آموزش‌های مناسب و تمرینات فراوان برای افسران ضروری است. همچنین، استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته مانند دوربین‌های مدار بسته و سیستم‌های امنیتی هوشمند می‌تواند به بهبود امنیت و کاهش خطرات کمک کند.
تغییر ماهیت مرگ‌های مجریان قانون در سال‌های اخیر و تعداد قابل توجهی از حملات منجر به جراحات، نیاز به مراقبت‌های پزشکی ویژه پلیس، با تأکید بر تصمیم‌گیری تاکتیکی صحیح و مداخلات پزشکی مناسب در هنگام تهدید را برجسته می‌کند. قبل از مراقبت‌های پزشکی، صحنه باید به دقت ارزیابی شود تا از ایمنی همه طرف‌های درگیری، اطمینان حاصل شود. این شامل ارزیابی خطرات موجود، اطلاع از محیط و شناسایی تهدیدهای ممکن می‌شود. افسر باید بتواند به سرعت تصمیمات تاکتیکی صحیح را اتخاذ کرده و موقعیت را کنترل کند تا از وقوع حوادث بیشتر جلوگیری شود. آگاهی از موقعیت باید همیشه حفظ شود. تهدیدهای واقعی یا بالقوه باید مدیریت شوند و مصدومان باید به سرعت دسته‌بندی و به ترتیب درمان، اولویت‌بندی شوند. در بیشتر موقعیت‌ها، مراقبت از مصدوم باید منتظر بماند تا صحنه ایمن شود. همچنین، افسر باید دانش کافی در زمینه اولویت‌بندی مصدومان و ارائه مراقبت‌های اولیه داشته باشد. این شامل تشخیص وضعیت مصدومان، اعمال ترکیبی از تکنیک‌های اولیه از جمله احیای مقدماتی حیات، بازکردن راه هوایی، جلوگیری از ادامه خونریزی، استفاده از دفیبیلاتور و برخی داروها و غیره می‌شود. افسر باید بتواند به صورت حرفه‌ای و با دقت، اقدام به ارائه مراقبت‌های پزشکی کند تا از افزایش خطرات و تهدیدهای بیشتر جلوگیری شود.
وظیفه اصلی افسران مجری قانون در مواجهه با وضعیت‌های بحرانی و خطرناک، ایجاد امنیت و حفظ نظم عمومی است. این افسران باید آموزش‌های لازم برای مدیریت واکنش‌های اضطراری در هنگام تهدید را دریافت کرده باشند. از آنجایی که این افسران در معرض خطرات مختلفی قرار دارند، آموزش‌های پزشکی و اورژانسی نیز برای آنها بسیار حیاتی است. در مواجهه با وضعیت‌های اضطراری، افسران مجبور به انجام تصمیمات تاکتیکی صحیح هستند. آنها باید قادر باشند تا با دقت و سرعت وضعیت را ارزیابی کرده و تصمیمات مناسبی را اتخاذ کنند. این تصمیمات می‌توانند شامل تماس با پزشکان حاضر در صحنه و در مقر فرماندهی، انتقال مصدومان به مکان‌های امن، یا اعمال اقدامات اورژانسی برای نجات جان مصدومان باشند.
خطر انجام یک عملیات امداد و نجات به بهترین وجه، یک موضوع حیاتی و پیچیده است که نیاز به برنامه‌ریزی دقیق، آمادگی حرفه‌ای و تصمیمات سریع دارد. امداد و نجات در مواقع اضطراری و بحرانی اغلب به عنوان یک فرصت برای نجات جان افراد در معرض خطر معرفی می‌شود. اما باید توجه داشت که این عملیات همچنین با خطرات بسیاری همراه است که ممکن است برای امدادگران و افراد مورد نیاز برای نجات، خطرناک باشد. از جمله این خطرات می‌توان به مواردی مانند ریزش آوار، انفجار، حملات تروریستی و غیره اشاره کرد. بنابراین، برنامه‌ریزی دقیق و آمادگی حرفه‌ای برای مدیریت این خطرات امری حیاتی است.
همچنین، وضعیت اصلی که صدمات اولیه را ایجاد کرده است، نیز نقش بسیار مهمی در امداد و نجات ایفا می‌کند. برای مثال، در صورت وقوع یک انفجار، اولین اقدامات امداد و نجات باید به سمت کمک به افراد مصدوم و حفظ جان آنها باشد. بنابراین، تشخیص صحیح و سریع وضعیت اصلی و ارزیابی صحیح آن از اهمیت بالایی برخوردار است. ارزیابی از لحظه‌ای که اولین افسر به صحنه می‌رسد، یکی از مهم‌ترین مراحل در پاسخگویی به حوادث و فعالیت‌های اورژانسی است. این ارزیابی، از تریاژ مصدوم تا تحلیل دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات حیاتی ارائه می‌دهد که می‌تواند در امنیت و سلامت افراد حاضر در صحنه تأثیرگذار باشد. تریاژ مصدوم، به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در ارزیابی صحنه، به افراد امکان می‌دهد تا مصدومین را بر اساس شدت صدمات و نیازهای درمانی اولیه، رتبه‌بندی کنند. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می‌دهد تا با تخصیص منابع و توانمندی‌های خود، به بهترین شکل ممکن به مصدومین کمک کنند و زمان را بهینه‌سازی کنند. همچنین، بررسی دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات بیشتری در مورد محیط و شرایط صحنه ارائه می‌دهد.
با درک الگوهای آسیب مرتبط با انواع آسیب به افسران، امکان انجام یک جستجوی سیستماتیک و بررسی دقیق‌تر در مورد خطرات موجود، فراهم می‌شود. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می‌دهد تا با تأیید برداشت اولیه افسر از جدی بودن خطر، به بهترین شکل ممکن برای مقابله با خطرات و امنیت قربانیان اقدام کنند. یک رویکرد برای برآورد دقیق و مناسب صحنه، می‌تواند تهیه چک لیست برای ارزیابی مصدوم باشد که به ویژه برای پرسنلی که به طور معمول مراقبت‌های پزشکی ارائه نمی‌دهند، امری بسیار حیاتی و اساسی است. ارزیابی دقیق و سریع از وضعیت یک فرد مصدوم می‌تواند تأثیر مستقیمی بر نتیجه و درمان او داشته باشد. بسته به سطح آموزش و تجربه افراد مسئول، ممکن است نیاز به مداخلات مختلفی باشد تا به بهترین شکل ممکن به مصدوم کمک شود.
یکی از موارد مهم در چک لیست ارزیابی مصدوم، بررسی ایمنی صحنه است. اطمینان از ایمن بودن محیط و حذف هرگونه خطری که برای مصدوم ممکن است وجود داشته باشد، اولین گام مهم در ارائه کمک به او است. همچنین، باید بررسی شود که آیا قربانی نیاز به جابجایی دارد یا خیر؟ انجام این عملیات به درستی و با حفظ ایمنی قربانی، از اهمیت بالایی برخوردار است.
بلافاصله پس از بررسی ایمنی صحنه و نیاز به جابجایی، کنترل خونریزی خارجی از موارد حیاتی است که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم قرار گیرد. همچنین، کنترل راه هوایی و محافظت از ستون فقرات گردنی (Airway-Cervical Spine) جهت حفظ تنفس قربانی و اطمینان از سطح هوشیاری او نیز از جمله مواردی است که باید به دقت بررسی شوند. در ادامه، سرعت و کیفیت تنفس قربانی، همچنین جریان خون (Circulation) از جمله موارد مهمی هستند که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم مورد توجه قرار گیرند. ارائه کمک به مصدوم در این زمینه‌ها می‌تواند تأثیر چشمگیری بر بهبود وضعیت او داشته باشد.
بنابراین، با توجه به اهمیت و حساسیت موضوع مطرح‌شده، آموزش‌های مناسب و آمادگی فردی افسران پلیس برای مواجهه با این نوع موقعیت‌ها بسیار ضروری است. این آموزش‌ها باید شامل تمرینات عملی، مطالعه موردی، شناخت تجهیزات پزشکی و غیره باشد تا افسران بتوانند به بهترین شکل ممکن در مواجهه با حوادث پزشکی عمل کنند.
با توجه به اینکه افسران ممکن است در مواقع اضطراری با صحنه‌هایی روبه‌رو شوند که نیاز به اقدام فوری دارند، داشتن دانش و آموزش مناسب بسیار حیاتی است. این دانش و آموزش به آنها کمک می‌کند تا در مواجهه با حوادث اورژانسی، اقدامات صحیح و اساسی برای نجات جان افراد مصدوم انجام دهند. این اقدامات می‌تواند قبل از انجام اقدامات تشخیصی و درمانی تکمیلی بسیار حیاتی باشد و در مواقعی به عنوان قدم اول لازم برای موفقیت اقدامات پیشرفته قلمداد می‌شود همچنین می‌تواند از تشدید صدمات و ایجاد عوارض جانبی جلوگیری کند.
علاوه بر این، افسران می‌توانند در مواقعی که نیروهای امدادی به دلیل شرایط خاص امکان ورود به صحنه را ندارند، نقش مهمی در ارائه مراقبت‌های پزشکی به افراد مصدوم داشته باشند. آنها می‌توانند اقدامات اولیه لازم را انجام دهند تا از تشدید صدمات جلوگیری کنند و زنده ماندن فرد مصدوم را تضمین کنند.
در حال حاضر، افسران در بسیاری از موارد به عنوان اولین پاسخ دهنده برای یگان‌هایی که به آنها خدمت می‌کنند عمل می‌کنند. این نقش بسیار حیاتی و حساس است زیرا این افراد باید در شرایط استرس‌زا و پرفشار تصمیم‌های مهمی را اتخاذ کنند که ممکن است موجب حیات یا ممات افراد شود [1]. یک مطالعه اخیر نشان داده که در بیش از 80 درصد موارد، سازمان‌های مجری قانون به فوریت‌های پزشکی افراد آسیب‌دیده پاسخ داده‌اند و تقریباً 50 درصد از این گروه‌ها به نوعی، از بیمار در صحنه مراقبت کرده‌اند. این نشان می‌دهد که افسران علاوه بر وظایف اصلی خود، به انسانیت و اهمیت حفظ سلامت و زندگی افراد نیز توجه دارند [2]. همچنین، یک نظرسنجی جدیدتر نشان می‌دهد که 40 درصد از افسران در دو واحد بزرگ عملیاتی، به امور درمانی همکاران خود قبل از رسیدن نیروهای امدادی رسیدگی نموده‌اند. این نشان می‌دهد که افسران مجری قانون با شناخت دقیق از وضعیت‌ها و نیازهای فوری افراد، توانایی ارائه کمک‌های اولیه و پشتیبانی در مواقع اضطراری را دارند [3].
با توجه به اهمیت و حساسیت این نقش، آموزش‌های مناسب و به‌روز برای افسران بسیار ضروری است تا آنها بتوانند بهترین خدمات را به افراد در شرایط اضطراری ارائه دهند. همچنین، ایجاد هماهنگی و همکاری میان افسران مجری قانون و تیم‌های پزشکی و امدادی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است تا بهترین نتیجه ممکن در مواقع اضطراری برای افراد به‌دست آید.
مداخلات پزشکی انجام‌شده توسط نیروهای اولیه مجری قانون، یک نقش حیاتی در نجات افراد دارند. این نیروها از جمله پلیس، که در بیش از 50 درصد مواقع حضور پیدا می‌کنند، می‌توانند بهبود قابل توجهی در زمان پاسخگویی به حوادث و فوریت‌های پزشکی داشته باشند. بر اساس مطالعات انجام‌شده، حضور پلیس قبل از واحدهای خدمات اورژانس پزشکی باعث کاهش میانگین زمان پاسخگویی از 7.6 دقیقه به 4.9 دقیقه می‌شود [4].واضح است که زمان در مواقع اضطراری نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. هر چه زمان پاسخگویی به یک حادثه یا فوریت پزشکی کاهش یابد، احتمال نجات افراد مبتلا به آن افزایش خواهد یافت. از این رو، حضور نیروهای امنیتی مثل پلیس که آموزش‌های اولیه پزشکی را دریافت کرده‌اند، می‌تواند به عنوان یک پل ارتباطی میان حادثه و خدمات اورژانس پزشکی عمل کند و بهبود چشمگیری در زمان پاسخگویی به مواقع اضطراری ایجاد کند. بنابراین، توسعه و تقویت برنامه‌ها و آموزش‌های مرتبط با ارائه مداخلات پزشکی توسط نیروهای پلیس، یکی از راهکارهای مؤثر برای بهبود سیستم اورژانس پزشکی و افزایش نرخ نجات در مواجهه با حوادث و فوریت‌های پزشکی است. هماهنگی و همکاری بین نیروهای امنیتی و خدمات اورژانس پزشکی، بهبود زمان پاسخگویی و افزایش توانایی‌های مداخلات پزشکی در مواقع اضطراری را تضمین می‌کند و نهایتاً به نجات بیشتر افراد کمک خواهد کرد.
از زاویه نگاه دیگر، در دهه گذشته، افسران پلیس با چالش‌های جدی روبه‌رو بوده‌اند که منجر به مرگ و میر آنها شده است. بر اساس اطلاعات ارائه‌شده، متوجه می‌شویم که سالانه میانگین 156 مورد مرگ در حین انجام وظیفه گزارش شده است. این آمار نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات واقعی روبه‌رو هستند که زندگی و سلامتی آنها را تهدید می‌کند [5]. یکی از داده‌های نگران‌کننده دیگر این است که سالانه میانگین 54 افسر در حین انجام وظیفه به شهادت می‌رسند. این اعداد نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات جدی روبه‌رو هستند که زندگی آنها را تهدید می‌کند. هر 9 دقیقه یک افسر در جایی مورد حمله قرار می‌گیرد و هر 33 دقیقه یک نفر مجروح می‌شود. این آمارها نشان می‌دهد که افسران پلیس در معرض خطرات جدی قرار دارند و نیاز به توجه و محافظت بیشتری دارند [6].
از سوی دیگر و بر اساس اطلاعات جمع‌آوری‌شده، علل اصلی مرگ و میر در بین افسران پلیس، تصادفات وسایل نقلیه موتوری (تروما غیرعمدی)، جراحات گلوله (تروما عمدی) و بیماری‌های مرتبط با شغل (پزشکی) است. این عوامل نشان می‌دهد که افسران پلیس با خطرات مختلفی روبه‌رو هستند که نیاز به برنامه‌های محافظتی و پیشگیرانه دارند تا از افسران و زندگی آنها محافظت شود. (به منبع مربوطه ارجاع داده شود) در سال 2011، مرگ و میر حین انجام وظیفه به دلیل استفاده از سلاح گرم برای اولین بار به علت اصلی مرگ و میر افسران پلیس تبدیل شد و از تصادفات وسایل نقلیه موتوری بیشتر شد. برای افسرانی که با شلیک گلوله کشته شدند، اکثریت قریب به اتفاق، در اثر جراحات گلوله به سر، جان خود را از دست داده بودند. دومین محل شایع جراحات، قفسه سینه و پس از آن ناحیه گردن/گلو بود (به منبع مربوطه ارجاع داده شود). این واقعیت نشان‌دهنده خطرات بالقوه استفاده از سلاح گرم در محیط‌های پر خطر و پر فشار است. افسران پلیس و نیروهای امنیتی باید همیشه آماده باشند تا در مواجهه با خطرات مختلف، از جمله حملات مسلحانه، بتوانند خود را محافظت کنند. اما باید توجه داشت که استفاده از سلاح گرم همراه با مسئولیت‌های بزرگی است و باید با دقت و حوصله بالا انجام شود و از سوی دیگر نیازمند حمایت‌های قانونی و قضایی در این خصوص است. برای کاهش خطرات مرتبط با استفاده از سلاح گرم، آموزش‌های مناسب و تمرینات فراوان برای افسران ضروری است. همچنین، استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته مانند دوربین‌های مدار بسته و سیستم‌های امنیتی هوشمند می‌تواند به بهبود امنیت و کاهش خطرات کمک کند.
تغییر ماهیت مرگ‌های مجریان قانون در سال‌های اخیر و تعداد قابل توجهی از حملات منجر به جراحات، نیاز به مراقبت‌های پزشکی ویژه پلیس، با تأکید بر تصمیم‌گیری تاکتیکی صحیح و مداخلات پزشکی مناسب در هنگام تهدید را برجسته می‌کند. قبل از مراقبت‌های پزشکی، صحنه باید به دقت ارزیابی شود تا از ایمنی همه طرف‌های درگیری، اطمینان حاصل شود. این شامل ارزیابی خطرات موجود، اطلاع از محیط و شناسایی تهدیدهای ممکن می‌شود. افسر باید بتواند به سرعت تصمیمات تاکتیکی صحیح را اتخاذ کرده و موقعیت را کنترل کند تا از وقوع حوادث بیشتر جلوگیری شود. آگاهی از موقعیت باید همیشه حفظ شود. تهدیدهای واقعی یا بالقوه باید مدیریت شوند و مصدومان باید به سرعت دسته‌بندی و به ترتیب درمان، اولویت‌بندی شوند. در بیشتر موقعیت‌ها، مراقبت از مصدوم باید منتظر بماند تا صحنه ایمن شود. همچنین، افسر باید دانش کافی در زمینه اولویت‌بندی مصدومان و ارائه مراقبت‌های اولیه داشته باشد. این شامل تشخیص وضعیت مصدومان، اعمال ترکیبی از تکنیک‌های اولیه از جمله احیای مقدماتی حیات، بازکردن راه هوایی، جلوگیری از ادامه خونریزی، استفاده از دفیبیلاتور و برخی داروها و غیره می‌شود. افسر باید بتواند به صورت حرفه‌ای و با دقت، اقدام به ارائه مراقبت‌های پزشکی کند تا از افزایش خطرات و تهدیدهای بیشتر جلوگیری شود.
وظیفه اصلی افسران مجری قانون در مواجهه با وضعیت‌های بحرانی و خطرناک، ایجاد امنیت و حفظ نظم عمومی است. این افسران باید آموزش‌های لازم برای مدیریت واکنش‌های اضطراری در هنگام تهدید را دریافت کرده باشند. از آنجایی که این افسران در معرض خطرات مختلفی قرار دارند، آموزش‌های پزشکی و اورژانسی نیز برای آنها بسیار حیاتی است. در مواجهه با وضعیت‌های اضطراری، افسران مجبور به انجام تصمیمات تاکتیکی صحیح هستند. آنها باید قادر باشند تا با دقت و سرعت وضعیت را ارزیابی کرده و تصمیمات مناسبی را اتخاذ کنند. این تصمیمات می‌توانند شامل تماس با پزشکان حاضر در صحنه و در مقر فرماندهی، انتقال مصدومان به مکان‌های امن، یا اعمال اقدامات اورژانسی برای نجات جان مصدومان باشند.
خطر انجام یک عملیات امداد و نجات به بهترین وجه، یک موضوع حیاتی و پیچیده است که نیاز به برنامه‌ریزی دقیق، آمادگی حرفه‌ای و تصمیمات سریع دارد. امداد و نجات در مواقع اضطراری و بحرانی اغلب به عنوان یک فرصت برای نجات جان افراد در معرض خطر معرفی می‌شود. اما باید توجه داشت که این عملیات همچنین با خطرات بسیاری همراه است که ممکن است برای امدادگران و افراد مورد نیاز برای نجات، خطرناک باشد. از جمله این خطرات می‌توان به مواردی مانند ریزش آوار، انفجار، حملات تروریستی و غیره اشاره کرد. بنابراین، برنامه‌ریزی دقیق و آمادگی حرفه‌ای برای مدیریت این خطرات امری حیاتی است.
همچنین، وضعیت اصلی که صدمات اولیه را ایجاد کرده است، نیز نقش بسیار مهمی در امداد و نجات ایفا می‌کند. برای مثال، در صورت وقوع یک انفجار، اولین اقدامات امداد و نجات باید به سمت کمک به افراد مصدوم و حفظ جان آنها باشد. بنابراین، تشخیص صحیح و سریع وضعیت اصلی و ارزیابی صحیح آن از اهمیت بالایی برخوردار است. ارزیابی از لحظه‌ای که اولین افسر به صحنه می‌رسد، یکی از مهم‌ترین مراحل در پاسخگویی به حوادث و فعالیت‌های اورژانسی است. این ارزیابی، از تریاژ مصدوم تا تحلیل دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات حیاتی ارائه می‌دهد که می‌تواند در امنیت و سلامت افراد حاضر در صحنه تأثیرگذار باشد. تریاژ مصدوم، به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در ارزیابی صحنه، به افراد امکان می‌دهد تا مصدومین را بر اساس شدت صدمات و نیازهای درمانی اولیه، رتبه‌بندی کنند. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می‌دهد تا با تخصیص منابع و توانمندی‌های خود، به بهترین شکل ممکن به مصدومین کمک کنند و زمان را بهینه‌سازی کنند. همچنین، بررسی دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات بیشتری در مورد محیط و شرایط صحنه ارائه می‌دهد.
با درک الگوهای آسیب مرتبط با انواع آسیب به افسران، امکان انجام یک جستجوی سیستماتیک و بررسی دقیق‌تر در مورد خطرات موجود، فراهم می‌شود. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می‌دهد تا با تأیید برداشت اولیه افسر از جدی بودن خطر، به بهترین شکل ممکن برای مقابله با خطرات و امنیت قربانیان اقدام کنند. یک رویکرد برای برآورد دقیق و مناسب صحنه، می‌تواند تهیه چک لیست برای ارزیابی مصدوم باشد که به ویژه برای پرسنلی که به طور معمول مراقبت‌های پزشکی ارائه نمی‌دهند، امری بسیار حیاتی و اساسی است. ارزیابی دقیق و سریع از وضعیت یک فرد مصدوم می‌تواند تأثیر مستقیمی بر نتیجه و درمان او داشته باشد. بسته به سطح آموزش و تجربه افراد مسئول، ممکن است نیاز به مداخلات مختلفی باشد تا به بهترین شکل ممکن به مصدوم کمک شود.
یکی از موارد مهم در چک لیست ارزیابی مصدوم، بررسی ایمنی صحنه است. اطمینان از ایمن بودن محیط و حذف هرگونه خطری که برای مصدوم ممکن است وجود داشته باشد، اولین گام مهم در ارائه کمک به او است. همچنین، باید بررسی شود که آیا قربانی نیاز به جابجایی دارد یا خیر؟ انجام این عملیات به درستی و با حفظ ایمنی قربانی، از اهمیت بالایی برخوردار است.
بلافاصله پس از بررسی ایمنی صحنه و نیاز به جابجایی، کنترل خونریزی خارجی از موارد حیاتی است که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم قرار گیرد. همچنین، کنترل راه هوایی و محافظت از ستون فقرات گردنی (Airway-Cervical Spine) جهت حفظ تنفس قربانی و اطمینان از سطح هوشیاری او نیز از جمله مواردی است که باید به دقت بررسی شوند. در ادامه، سرعت و کیفیت تنفس قربانی، همچنین جریان خون (Circulation) از جمله موارد مهمی هستند که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم مورد توجه قرار گیرند. ارائه کمک به مصدوم در این زمینه‌ها می‌تواند تأثیر چشمگیری بر بهبود وضعیت او داشته باشد.
بنابراین، با توجه به اهمیت و حساسیت موضوع مطرح‌شده، آموزش‌های مناسب و آمادگی فردی افسران پلیس برای مواجهه با این نوع موقعیت‌ها بسیار ضروری است. این آموزش‌ها باید شامل تمرینات عملی، مطالعه موردی، شناخت تجهیزات پزشکی و غیره باشد تا افسران بتوانند به بهترین شکل ممکن در مواجهه با حوادث پزشکی عمل کنند.
واژه‌های کلیدی: افسران پلیس
نوع مقاله: نامه به سردبير |
موضوع مقاله:
فوریت‌های طب انتظامی
دریافت: 1402/3/31 | پذیرش: 1402/10/4 | انتشار: 1402/10/9
دریافت: 1402/3/31 | پذیرش: 1402/10/4 | انتشار: 1402/10/9
فهرست منابع
1. Singletary, Gilbert. Law enforcement education and training: A review of literature and critical analysis. Edu Health Prof. 2019;2(1):10-18. DOI: 10.4103/EHP.EHP_10_19 [DOI:10.4103/EHP.EHP_10_19]
2. Rosen DL, Travers D. Emergency department visits among patients transported by law enforcement officers. PLoS one. 2021;16(1):e0244679. [DOI:10.1371/journal.pone.0244679] [PMID] [PMCID]
3. SztajnkrycerM, Callaway D, Amado A. Police Officer Response to the Injured Officer: A Survey-Based Analysis of Medical Care Decisions. Prehosp Disaster Medicine. 2007;22(4):335-41.
https://doi.org/10.1017/S1049023X00004970 [DOI:10.1017/s1049023x00004970] [PMID]
4. Salhi RA, Hammond S, Lehrich JL, O'leary M, Kamdar N, Brent C et al. The association of fire or police first responder initiated interventions with out of hospital cardiac arrest survival. Resuscitation. 2022;174:9-15. [DOI:10.1016/j.resuscitation.2022.02.026] [PMID] [PMCID]
5. Breul N, Keith M. Deadly Calls and Fatal Encounters. Report, National Law Enforcement Officers Memorial Fund. 2016.
6. Lachenmayer D. A Crime to Not Be Counted: An Examination & Exploration of the US Department of Justice's Data Collection Programs. Progress Lib. 2020;(47):31-50. https://www.proquest.com/openview/3c8a9521602a4f2d7c87f40ad4970e8a/1?pq-origsite=gscholar&cbl=26759
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |