اهداف: در یک سازمان سالم، سلامت جسمی، روانی و عاطفی کارکنان به اندازه تولید و بهره‌وری اهمیت دارد. در این مطالعه، به تعیین رابطه ناسازگاری‌های عاطفی بر نشانه‌های سلامت با میانجی‌گری فرسودگی شغلی و فشار بین‌فردی در بین پرستاران زن شاغل در بیمارستان‌های نظامی شهر تهران پرداخته شد.

مواد و روش‌ها: مطالعه توصیفی-هبستگی حاضر در بین پرستاران زن شاغل در سه بیمارستان نظامی شهر تهران در سال ۱۳۹۷ انجام شد. تعداد ۲۱۴ پرستار زن با استفاده از روش خوشه‌ای در دسترس و به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. به منظور جمع‌آوری داده‌ها از چهار پرسش‌نامه فرسودگی شغلی، سلامت عمومی، فشار و مشکلات بین فردی و ناسازگاری استرنبرگ استفاده گردید که توسط پرستاران تکمیل شدند. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی و الگوسازی معادلات ساختاری و نرم افزار SMARTPLS ۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: فرسودگی شغلی با ضریب تعیین ۹۴۵/۰ بر نشانه‌های سلامت و فشار بین‌فردی تأثیر مثبت و معناداری داشت (۰۵/۰>p). همچنین ناسازگاری‌های عاطفی بر فشار بین فردی تأثیر معناداری داشت (۰۵/۰>p) و با توجه به مثبت‌بودن ضریب مسیر، می‌توان گفت با ۹۵ درصد اطمینان، رابطه دو متغیر مثبت و معنادار بود و ناسازگاری‌های عاطفی توانستند۳/۶۷% از تغییرات سلامت عمومی را توضیح دهند.

نتیجه‌گیری: ناسازگاری‌های عاطفی بر نشانه‌های سلامت با نقش میانجی فرسودگی شغلی و فشار بین فردی در بین پرستاران زن شاغل در بیمارستان‌های نظامی تهران مؤثر است. نتایج پژوهش حاضر لزوم توجه بیشتر به سلامت روان پرستاران به ویژه پرستاران زن شاغل در مراکز نظامی را نشان می‌دهد.