مقدمه: هدف این تحقیق مقایسه تأثیر هشت هفته تمرینات منتخب پلیس و ترکیب با تمرینات مقاومتی بر ترکیب بدن و عملکرد جسمانی افسران پلیس بود. مواد و روش‌ها: بدین منظور ۳۴ نفر مرد سالم از کارکنان نیروی انتظامی شهرستان لردگان با میانگین سنی ۳/۵۰±۳۰/۵۳ سال به‌طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به گروه تمرینات پایه پلیس یا همان منتخب پلیس (۱۷=n) و گروه تمرینات ورزشی مقاومتی به همراه تمرینات پایه پلیس (۱۷=n) تقسیم شدند. افرادی که سابقه بیماری خاص مثل سکته قلبی، آریتمی کنترل نشده، بیماری‌های سندرم متابولیک و فشارخون بالا نداشتند، سیگار نمی‌کشیدند و از رژیم غذایی و شیوه درمانی خاصی استفاده نمی‌کردند و برای شروع فعالیت بدنی آمادگی لازم را داشتند وارد این تحقیق شدند. هر دو گروه به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت ۴۵ الی ۶۰ دقیقه به فعالیت‌های ورزشی پرداختند. برنامه تمرینات پایه شامل ترکیبی از تمرینات رایج نظامی شامل دوی استقامت و سرعت، عبور از میدان موانع، بارفیکس اصلاح‌شده، شنای سوئدی، بالا رفتن از نردبان متحرک، بالا رفتن از دیوار صاف و پایین آمدن از آن بود. برنامه تمرینات مقاومتی شامل استفاده از وزنه و دمبل و با حضور و نظارت مستمر مربی بدن‌سازی انجام گرفت. ابتدا اندازه‌گیری ابعاد بدنی قد، وزن و سپس‌آزمون‌های بارفیکس اصلاح‌شده، دوی رفت و برگشت ۹×۴ متر، دوی ۶۰ متر، دراز و نشست، آزمون انعطاف‌پذیری ولز و دوی ۲۴۰۰ متر اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تی در گروه‌های وابسته و مستقل جهت مقایسه‎ی میانگین‌های درون‌گروهی و بین گروهی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که تفاوت معنی‌داری از نظر استقامت عضلات شکم، استقامت کمربند شانه‌ای، استقامت قلبی و تنفسی، چابکی و انعطاف‌پذیری بین دو گروه وجود دارد (۰/۰۵p<) همچنین تفاوت معنی‌داری از نظر استقامت عضلات سینه و سرعت مشاهده نشد (۰/۰۵p>). نتیجه‌گیری: به‌طور کلی، تمرینات ورزشی منتخب در مقایسه با تمرینات ورزشی مقاومتی با توجه به اینکه توده‌های عضلانی بیشتری را مورد فشار قرار می‌دهد اثر بیشتری بر عوامل آمادگی جسمانی دارد.

مقدمه: حساس‌ترین و پرمصرف‌ترین آنزیم‌های تشخیصی کبد، آمینوترانسفرازها هستند. هدف از این تحقیق بررسی اثر غواصی در اعماق مختلف بر آلانین ترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) مردان غواص بود. مواد و روش‌ها: بدین منظور ۱۲ نفر از غواصان جمعیت هلال احمر و امداد و نجات استان کهگیلویه و بویراحمد به‌طور داوطلب با میانگین سن ۲/۶۳ ± ۲۸/۸۳ سال، وزن ۷/۱۶ ± ۷۷/۵ کیلوگرم و قد ۲/۸۸ ± ۱۷۵/۳۳سانتی‌متر در این تحقیق شرکت کردند. در اجرای این تحقیق طرح یک گروهی پیش‌آزمون و پس‌آزمون با اندازه‌گیری‌های تکراری مورداستفاده قرار گرفت آزمودنی‌ها در روز اول در عمق ۱۰ متر، روز دوم در عمق ۲۰ متر و روز سوم در عمق ۳۰ متر به مدت ۲۰ دقیقه با شدت ۴۰ تا ۵۰ درصد ضربان قلب ذخیره‌ای به‌صورت رفت و برگشت غواصی کردند. آزمودنی‌ها در ارتفاع سه متری تا سطح آب به مدت پنج دقیقه سیفتی استاپ داشتند. قبل و پس از غواصی از همه آزمودنی‌ها هفت سی‌سی خون‌گیری به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته‌ها از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری جهت بررسی توزیع طبیعی یافته‌ها استفاده گردید (۰/۰۵ < p). یافته‌ها: افزایش فشار محیطی ناشی از غواصی در اعماق دریا اثر معنی‌داری بر سطح AST سرمی ندارد (۰/۰۵ > p). همچنین، افزایش فشار محیطی ناشی از غواصی در اعماق دریا اثر معنی‌داری بر سطح ALT سرمی دارد (۰/۰۵ < p)، به‌طوری‌که سطح ALT سرمی در اعماق ۲۰ و ۳۰ متر به‌طور معنی‌داری نسبت به عمق ۱۰ متر کاهش می‌یابد. همچنین فعالیت بدنی حین غواصی صرف‌نظر از میزان افزایش فشار (عمق) اثر معنی‌داری بر سطح ALT سرمی ندارد (۰/۰۵ > p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تغییر در عمق غواصی در محدوده ۱۰ تا ۳۰ متر سبب تغییر معنی‌دار در سطح سرمی دو آنزیم کبدی نمی‌شود.