مقدمه: هدف اصلی پرستاران مراقبت از بیماران و بهبود سلامت انسان است؛ با این حال، خطاهای بالینی پرستاران، عملکرد آن‌ها و نتایج مراقبت از بیمار را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بروز خطاهای پزشکی هنگام ارائه ی خدمات درمانی می‌تواند عواقب وخیمی برای بیماران داشته باشد. از جمله راه های شناسایی و مدیریت خطاهای بالینی، گزارش دهی و ثبت آن‌ها از طرف پرستاران است. این پژوهش با هدف شناسایی موانع خود اظهاری خطا توسط پرستاران در بیمارستان‌های ناجا انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش به‌صورت توصیفی مقطعی در بیمارستان‌های ناجا انجام شد. انتخاب نمونه‌ها به روش سهمیه‌ای و تصادفی بود. تعداد نمونه ی مورد نیاز برای پژوهش 273 نفر و ابزار مورد استفاده، محقق ساخته و دارای سه قسمت بود. بخش اول اطلاعات دموگرافیک، بخش دوم شامل چهار حیطه (عوامل مدیریتی، ترس از پیامدهای گزارش دهی، فرایندهای گزارش دهی، مؤلفه های اخلاقی) و بخش سوم شامل سؤالات بسته بود. اطلاعات به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 و روش‌های آماری توصیفی و استنباطی ضریب همبستگی و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: بر اساس نتایج مطالعه، موانع خود اظهاری خطاهای بالینی توسط کارکنان پرستاری به ترتیب مربوط به حیطه ی ترس از پیامدهای گزارش دهی (11/97 ± 51/12)، عوامل مدیریتی (7/23 ± 33/5)، فرایندهای گزارش دهی (5/07 ± 23/15) و عوامل اخلاقی (4/92 ± 21/89) است. همچنین بروز خطاهای بالینی با جنسیت، رده ی شغلی، نوع استخدام و میزان تحصیلات ارتباط معنی‌داری نداشت (0/05 > p). نتیجه‌گیری: از آن جاکه ترس از پیامدهای گزارش دهی مانع مهم خود اظهاری خطا توسط پرستاران است، مدیران باید با فراهم آوردن زمینه ی حمایت شغلی و آموزش مداوم و علمی پرستاران، نگرانی‌های آن‌ها را در این خصوص کاهش دهند.