اهداف: افرادی که نسبت به هیجانات خود ناآگاهند، توانایی کمتری در فرونشاندن برانگیختگی هیجانی دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی توحیددرمانی به روش گروهی بر میزان خودآگاهی هیجانی، جرات‌ورزی و ارزشمندی زندگی زندانیان بود.

مواد و  روش‌ها: این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون دارای گروه کنترل در زندانیان مرد زندان مرکزی مشهد در تابستان و پاییز سال ۱۳۹۷ انجام شد و ۳۰ نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای اندازه‌گیری شاخص نگرش به زندگی و پرسش‌نامه‌های جرات‌ورزی و خودآگاهی هیجانی بود. گروه آزمایش طی ۱۶ جلسه مورد روان‌درمانی گروهی قرار گرفتند. داده‌ها در قالب نرم‌افزار SPSS ۲۱ و با روش آماری تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.

یافته‌ها: بین گروه آزمایش (گروه‌درمانی یکپارچه‌نگر توحیدی) و گروه کنترل از لحاظ خودآگاهی هیجانی (۰۰۱/۰=p؛ ۳۵/۱۷=F) و جرات‌ورزی (۰۰۵/۰=p؛ ۴۳/۹=F) تفاوت معنی‌دار وجود داشت، ولی بین گروه آزمایش و گروه کنترل از لحاظ معنی‌داری زندگی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (۱۲/۰=p؛ ۴۶/۲=F).

نتیجه‌گیری: گروه‌درمانی یکپارچه‌نگر توحیدی قادر است میزان خودآگاهی هیجانی و جرات‌ورزی زندانیان را افزایش دهد ولی تاثیری بر نگرش آنها به معنی‌داری زندگی ندارد.