مقدمه: نوزادان نارس با توجه به شرایط خاص خود نیازمند مراقبت ویژه و اقامت طولانی در بخش هستند. دستورالعمل‌های پرستاری مبتنی بر شواهد به‌عنوان استانداردهای طلایی نقش مؤثری را در کاهش مدت‌زمان بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه دارند. لذا این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش و اجرای دستورالعمل‌های طراحی‌شده پرستاری مبتنی بر شواهد بر طول مدت بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه کار آزمایی بالینی در بیمارستان بقیه الله (عج) شهر تهران، روی ۱۰۰ نفر از نوزادان نارس بستری، در دو گروه مداخله و شاهد، هر گروه ۵۰ نفر، در سال 1393 انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه دموگرافیک و چک‌لیست پژوهشگر ساخته جهت ثبت مدت بستری نوزاد بود. در گروه شاهد، قبل از مداخله و دو ماه بعد از اجرای دستورالعمل‌ها مدت بستری نوزاد ثبت و با هم مقایسه شد. نتایج توسط نرم‌افزار آماریSPSS 16 و استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آزمون‌های استنباطی (تی مستقل، آزمون کای دو) تحلیل شد. یافته‌ها: دو گروه از لحاظ سن و جنس تفاوت معنی‌داری نداشتند. میانگین مدت‌زمان بستری در گروه شاهد 4/5 ± 17/9 و در گروه مداخله 4/7 ± 16/8 روز بود. نوزادان گــروه مداخله مدت‌زمان بستری کوتاه‌تری نسبت به گروه شاهد پس از یـــک دوره دوماهه داشتند که از لحاظ آماری معــنی‌دار بـــود (0/001 = P) نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد، اجرای دستورالعمل‌های طراحی‌شده پرستاری مبتنی بر شواهد روشی مؤثر و باصرفه در کاهش مدت‌زمان بستری نوزادان است. لذا به مسؤولین و مدیران بیمارستان‌ها و مراکز آموزشی خدمات بهداشتی- درمانی، پیشنهاد می‌شود که آموزش و اجرای دستورالعمل‌های طراحی‌شده پرستاری مبتنی بر شواهد را در اولویت برنامه‌های کاری خود قرار دهند.