مقدمه: پدیده فرار دختران از منزل طی سال‌های اخیر در جامعه رو به فزونی نهاده است و پیامدهای اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی آن توجه متخصصان، سیاست‌گذاران و جمعیت عمومی را به خود معطوف کرده است. در این پژوهش به بررسی اثربخشی مددکاری در کاهش فرار دختران پرداخته‌شده است.

مواد و روش‌ها: روش پژوهش از نوع توصیفی بود. جامعه آماری را کلیه دختران فراری مراجعه کننده به مرکز مشاوره و کلانتری‌های فرماندهی انتظامی شهرستان اردبیل تشکیل می‌داد. که 60 نفر از دختران به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند (20 نفر دختر فراری سالم، 20 نفر دختر فراری آسیب‌دیده و 20 نفر دختر غیر فراری) ابزارهای مورد استفاده عبارت از پرسش‌نامه محقق ساخته و مقیاس حمایت اجتماعی بودند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که در میزان حمایت اجتماعی دختران فراری آسیب‌دیده در خرده مقیاس خانوادگی و عمومی تفاوت معنی‎داری با دو گروه از دختران وجود دارد.

نتیجه‌گیری: طرد خانواده و اجتناب دوستان و نهایتاً از دست دادن حمایت عمومی دختران فراری را بیشتر به جداشدن از اجتماع و غوطه‌ور شدن در ورطه فساد سوق می‌دهد.